Een nieuwe eis voor HC-leraren
(A New Requirement for RC Teachers)
Door Tim Jackins op de vrouwen- en mannenleidersworkshop, geleid door Diane Balser en Tim Jackins, in Washington, D.C., VS, oktober 2017.
We hebben nog niet zo lang geleden onze wereldconferentie gehad. Wat we altijd doen op wereldconferenties is het aanpassen van de Richtlijnen voor de HC-gemeenschap. We doen dit om verschillende redenen: om fouten uit het verleden te corrigeren, om onze bedoelingen te verduidelijken, om onze vooruitgang te tonen en om te reageren op veranderende omstandigheden in de samenleving.
De Richtlijnen zijn richtlijnen. Het zijn geen wetten. Ze zijn er om ons denken en functioneren in goede banen te leiden, om ons te helpen na te denken daar waar we nadenken lastig vinden en om niemand van ons alleen te laten in moeilijke situaties.
Vereisten voor HC-leraren
Het stuk van de Richtlijnen waarover we het vandaag over gaan hebben is een nieuwe vereiste voor HC-leraren.
We vragen veel meer van mensen die les geven in HC dan we vragen van mensen die HC binnenkomen. Het lesgeven is onze belangrijkste leiderschapspositie. Het eerste belangrijke werk wordt gedaan in HC-klassen. Daar moeten mensen het idee krijgen dat ze hun eigen brein kunnen veranderen. En als ze hun brein kunnen veranderen, dan krijgen ze misschien meer macht over de wereld om hun heen. En ze kunnen gaan beseffen dat ze er toe doen.
Als leraren geven we niet alleen les in HC-ideeën. We proberen ook het effect van die ideeën te laten zien. We laten zien hoe het is om zelf de ondersteuning van HC te hebben. Het is aan ons om anders te zijn dan alles wat de leerlingen in onze basisklas elders zien. We moeten onszelf zijn en laten zien dat we in staat zijn om onszelf te bevrijden van pijnpatronen.
We hebben secties in de Richtlijnen over hoe we willen dat leraren zijn. Nogmaals, het zijn geen ‘wetten’. De richtlijnen beschrijven waar we naar streven. Maar dat vraagt een actieve inspanning. Het vraagt dat de leraren niet alleen akkoord gaan met de ideeën, maar ook proberen in die richting te gaan, dat ze ons gereedschap gebruiken om hun moeilijkheden aan te pakken.
Er zijn leraren die moeite hebben met veel van de dingen die we als vereisten opsommen. Maar toch, als ze zich er voor inzetten om te werken aan het beëindigen van hun moeilijkheden, en als ze genoeg werk hebben gedaan zodat die moeilijkheden hun gedrag niet meer domineren, kunnen ze doorgaan met het leraarschap.
Er is een sectie in de Richtlijnen die ‘Tegen de pijnpatronen ingaan’ heet. Het begint met: ‘Bij het verlenen van goedkeuring voor het leraarschap moeten de referentiepersonen rekening houden met de competentie en de verantwoordelijkheid van de kandidaat, met haar/zijn relaties met anderen, evenals met haar/zijn vermogen om met de omgeving en het eigen welzijn om te gaan. Het doel is dat elke leraar vrij is van patronen die het in de weg staan om een uitstekend model te zijn. Klassistische, racistische, anti-Joodse, seksistische, leeftijdsonderdrukkende en andere onderdrukkende patronen, waaronder hebzucht, maken deel uit van onze cultuur. Leraren moeten alle onderdrukkende patronen die zij tegenkomen in HC-activiteiten en in hun eigen leven aanpakken en ontladen.
Een vereiste betreffende prostitutie
Vier jaar geleden hebben we een eis toegevoegd over het gebruik van pornografie. Dat zorgde voor veel strubbelingen. Dit jaar hebben we een eis toegevoegd over prostitutie[1] en opnieuw was er veel strijd. Waarom? Als een samenleving in elkaar stort, is die er op gebrand iedereen en alles wat bedreigend is te corrumperen. Het gebruik van seks en seksisme is een van de belangrijkste manieren waarop die samenleving menselijke relaties en mensen kapot maakt, omwille van winst.
Deze vorm van verdorvenheid infiltreert nu in onze maatschappij. Alle mensen die onze gemeenschap binnenkomen, en ook alle mensen die al hier zijn, zijn erdoor aangetast. En onze onmacht, onze moeite om datgene onder ogen te zien wat ondraaglijk voelt, maakt dat we er vaak alleen maar passieve getuigen van zijn. Het is belangrijk dat onze gemeenschap niet meegaat in deze aftakeling. Het is belangrijk dat iemand in de samenleving ‘nee’ zegt. Het is een harde strijd, maar een onvermijdelijke. Hij zou uitgesteld kunnen worden, maar uitstel biedt geen voordelen.
We hebben ervoor gekozen om een harde strijd te voeren, en het is nu een eis voor HC-leraren. De meesten van ons willen niet kijken naar of nadenken over hoe we op dit gebied beschadigd zijn geraakt, maar we willen er wel van af. En ik denk dat we wellicht stevig genoeg staan om het onder ogen te zien. Welkom om de strijd aan te vangen.
We worstelen hier allemaal mee vanwege wat er met ons gebeurd is. Het heeft miljoenen mensen vernietigd. En de manier om aan te vangen met het te beëindigen is om een rechtschapen standpunt in te nemen. We moeten het besluit nemen om het te doen. En we hebben het besloten op de wereldconferentie.
Goed leven in moeilijke omstandigheden
We kunnen eigenlijk wel een goed leven hebben in moeilijke omstandigheden. We kunnen genieten van het leven, zelfs als er verwoestende dingen in de wereld gebeuren, en vooral als we betrokken zijn bij het beëindigen ervan. De strijd om er een eind aan te maken zou vreugdevol moeten zijn.
Het is objectief gezien moeilijk, er zullen verliezen zijn, maar we gaan een eind maken aan iets afschuwelijks. Daar moeten we blij om zijn. Je zou kunnen proberen gelukkig te zijn. Wacht niet tot het geluk je overkomt. Tegen je patronen ingaan vraagt altijd om een keuze in je hoofd.
Present Time 191, april 2018
- - - -