Voluit voor elkaar vechten
Dit is weer een andere beschrijving van de vroege strijd die we allemaal moeten voeren. Deze keer wil ik kijken naar hoe de pijn die we vroeg hebben opgelopen ons van elkaar gescheiden houdt.
We gaan aan de slag met wat ons is overkomen. We gaan terug in de tijd en kijken er naar, en moedigen elkaar aan en ondersteunen elkaar om dat ook te doen. Maar hoe gaan we onszelf in het hier en nu uitdagen, zo dat we onze problemen niet de kans geven al te veel invloed te krijgen op onze relatie met elkaar? Hoe gaan we steeds weer besluiten om het opnieuw te proberen, ook al hebben we al zo vaak het gevoel gehad dat het mislukte? Hoe gaan wij, als counselers, besluiten om achter iemand aan te gaan? We weten dat dat een groot verschil in een leven zou maken. Het zou een grote tegenspraak zijn tegen wat iemand is overkomen, als er iemand anders is die ze probeert te bereiken.
Het is voor mensen niet zozeer de persoon naar wie ze uitkeken bij je geboorte die ze nodig hebben. Die persoon die je zou zien zoals je echt was voor wie je op die plaats en op die tijd het belangrijkste in het universum was, die er voor zou zorgen dat alles wat er voor jou als baby moest gebeuren, ook gebeurde.
Ik denk dat elke baby dat verwacht: iemand die zo helder kan denken. Nu, in het heden, hebben we dat niet nodig, maar we zijn er wel nog steeds naar op zoek, en niet alleen in sessies. Ik vermoed dat we er dwangmatig naar zoeken in zo ongeveer alle relaties die we hebben. We hebben het misschien opgegeven om het in ons leven te krijgen, maar dat betekent nog niet dat het niet aan ons trekt binnen onze relaties. We zitten te wachten op iemand die zegt: ‘Oh ja, ik heb op jou gewacht. Laten we samen de wereld gaan opbouwen’. We verlangen naar iemand die vrij is van hinderlijke pijnpatronen, zodat er geen rommel tussen ons in komt te staan.
Maar we hebben niet werkelijk iemand nodig die geen pijnpatronen heeft. We hebben dat op dit moment niet op die manier nodig. We hebben die perfectie niet nodig. We hebben iemand nodig die toegewijd is aan de worsteling tegen het pijnpatroon, op dit moment, zodat wij er verder mee komen. We hebben iemand nodig die bereid is om te proberen onze kant op te komen, tegen het materiaal in dat die persoon zelf tegenhoudt, die dat zo vasthoudend wil proberen, zowel onze strijd als die van haar- of hemzelf. We zoeken iemand die vanuit helderheid, vanuit een besluit of vanuit wat dan ook tegen ons zegt: ‘Oké, hier op dit moment kun je alles krijgen wat ik heb. Ik ben er voor jou. Samen gaan we elke strijd aan die jij moet uitvechten. Ik zal de confrontatie aangaan. Ik zal bij je blijven.’
We zijn meestal bang om die rol op ons te nemen, als counseler of als degene die het initiatief neemt in elke andere soort relatie. We hebben niet zo vaak gezien dat iemand dat wel deed.
Er zijn verhalen in verschillende culturen van enkelingen die opstonden ondanks alles wat hun mensen was aangedaan. Die zich ergens sterk voor maakten toen niemand anders dat kon. Ik denk dat iedereen dat kan doen, afgezien van de werking van pijnpatronen.
Wij zijn de eerste groep die weet hoe we de voorwaarden kunnen scheppen zodat iedereen een kans kan krijgen om dit mee te maken. In deze gecontroleerde omgeving, met al deze ondersteuning, kunnen we als counselers besluiten om alles in te zetten voor de cliënt.
Als cliënten hebben we niet echt zoveel nodig op dit punt. We wachten op en verlangen naar wat er niet was, en we zijn verstard geraakt in die positie, maar nu zijn we groot, volwassen, slim, ervaren. We hebben relaties. We voelen een behoefte aan wat we gemist hebben, maar we hebben niet feitelijk hetzelfde nodig in het heden.
Wat ik denk dat we nodig hebben is een ander denkend mens dat de beslissing heeft genomen om volledig aan onze kant te staan, zodat we niet alleen zijn. We hebben er behoefte aan om te zien dat iemand dat besluit kan nemen, zodat we het zelf ook kunnen proberen. Het kan moeilijk lijken om het zelf helemaal alleen te doen. We hebben iemand nodig die zich inspant in onze richting, omdat het ons goed doet, zodat we er samen doorheen gaan.
Dat is wat we gaan proberen om te doen, wat we kunnen leren om te doen, hier, als counselers, met elkaar. We willen het allemaal. We willen allemaal in staat zijn om een ander leven te bereiken en een handvat aanreiken dat iemand in staat stelt om zelf op te staan. We willen graag dat iedereen die we kennen in staat is om op te staan zoals zij of hij werkelijk is, zoals wij weten dat die persoon is. Ze konden het nog niet omdat ze te alleen waren, te veel geïsoleerd door de pijnpatronen.
Als we een steeds beter beeld van dit geheel krijgen, dan puzzelen we wel uit hoe we dit voor elkaar kunnen doen. We gaan timide, stil en apart van elkaar beginnen, maar we kunnen door al die dingen heen vechten. We kunnen besluiten om te vechten tegen wat ons tegen heeft gehouden.
Present Time 187, April 2017
- - - -