De meest pijnlijke dingen gebeurden lang geleden
(Hard things happened long ago)
Juni 2016
De meest pijnlijke dingen die we meemaken in ons leven zijn bijna altijd heel lang geleden gebeurd. Niet dat er later geen erge dingen gebeuren. Maar die vroege kwetsuren nagelen ons aan de grond zodat we daarna niet zo goed meer kunnen bewegen. En dan stapelt zich rond die plek van alles op omdat we in zo’n situatie niet goed meer kunnen nadenken. Dat is precies de plaats waar allerlei vormen van onderdrukking wortel kunnen schieten.
Als we als kind een goede band hadden gehad met iemand, als we niet pijn gedaan waren of als we dóór hadden kunnen gaan met ontladen, dan hadden we niets geloofd van enige vorm van onderdrukking die we opgedrongen kregen. Op de momenten dat we niet kunnen denken, als we alleen zijn of als er geen oriënteringspunt is, dan zijn we kwetsbaar voor allerlei vormen van pijn.
We hebben het opgegeven om te proberen erover te ontladen. En omdat we er in het verleden niet over konden ontladen, proberen we nu te ontladen over de meest recente restimulatie van die pijn. We zien het symptoom onterecht aan voor de oorzaak.
We kunnen nu overstuur raken van kleine dingen, vooral als ze ons aangedaan worden door mensen bij wie we de rest van ons leven van plan zijn te blijven. Omdat we de pijn toen niet konden ontladen, en omdat er nu een glimpje hoop is dat we dat nu wel kunnen, nemen we een greep uit de meest recente restimulaties van die pijn en smijten die elkaar in het gezicht. ‘Jee, zie je nu wat je gedaan hebt?’ (gelach) Tsja, jullie weten wel hoe effectief dat werkt.
Wij voelen ons helemaal in ons recht staan. Misschien is dat ook zo. Maar we voelen ons helemaal in ons recht staan door al die oude gevoelens van toen we echt in ons recht stonden, en die aan de restimulatie kleven. Dat gaat gepaard met enorme druk op de ketel.
Jij maakt een rare opmerking, en jouw lieve schat gromt en grauwt plotseling tegen je en laat haar of zijn tanden zien. Wat zei je, wat deed je? Nou, niet zo veel. Maar het raakte precies een gevoelige plek waar hij of zij nog nooit over had kunnen ontladen en die er dus nog steeds zat. Jullie zetten misschien allebei je aandacht in, maar zelfs dan lukt het niet om het lang vol te houden en te ontladen over de restimulatie zonder in de war te raken. Je denkt dan dat het echt is en geen restimulatie. Je denkt dat er net iets heel ergs gebeurd is, terwijl dat niet zo is. Bijna altijd is het ergste wat er gebeurt dat jullie allebei gerestimuleerd raken en verdwalen in oude pijn, die je nog niet kon ontladen en daardoor kwijt kon raken. Dit soort dingen brengen ons in de war en uit de koers, en het kan weken duren voordat je weer dicht genoeg bij elkaar terug kunt komen om voorzichtig door een kleine opening naar elkaar te kunnen koekeloeren.
Het is prima om met een restimulatie je counselsessie te beginnen. Het is de vlag die aangeeft waar je kwetsbaar bent. Maar als je daar te lang bij blijft hangen, werk je aan dingen die steeds opnieuw zullen gebeuren. Tot het moment dat je de oorzaak van die kwetsbaarheid aanpakt: de vroege, niet-ontladen pijnervaring.
Als we ontladen over die vroege dingen, dan worden we steeds minder gemakkelijk gerestimuleerd. Het beeld dat ik gebruik is dat van een boom die je probeert te vellen omdat hij gevaar oplevert. Je kunt dat doen door blaadje voor blaadje eraf te halen, maar de blaadjes groeien weer aan, net zoals onze restimulaties. Morgen zijn er weer nieuwe. Als we echt resultaat willen boeken moeten we dieper snijden, afdalen naar vroeger en nog vroeger. Als we dat doen kan er iets veranderen.
Het voelt heel verwarrend, maar bij restimulaties van nu, speciaal die in relaties, moeten we altijd besluiten dat er iets bij onszelf niet goed zit. Anders kom je uiteindelijk in een hulpeloze positie terecht waarin je zegt dat het komt omdat de ander ons restimuleerde en dat het haar of zijn schuld was. Die ander kan best patronen hebben, maar het feit dat jij gerestimuleerd bent betekent dat jij ook patronen hebt. Je hebt ze zelf niet veroorzaakt, je verdient ze ook niet, maar ze zijn nu van jou. Dat voelt oneerlijk, maar dat doet er niet toe. Je bent kwetsbaar op die plek, en alleen jij zelf kunt dat veranderen. Dat is het vroege werk wat we moeten doen, zodat we onze tijd niet verspillen met verwarring over elkaar in het nu.
We zijn hier allemaal de best denkbare bondgenoten voor elkaar. Wij zijn diepgaand met elkaar begaan, voor zover we weten hoe we dat moeten doen, en het zal steeds beter gaan als we dit werk doen. Er is niets mis met iemand van ons. We moeten alleen ontladen over het verleden, zodat we beter met elkaar om kunnen gaan in het heden.
Present Time 185, Oktober 2016
- - - -