Uit je isolement stappen (Ending our isolation)
Tim Jackins tijdens de Unified Goal on Climate Workshop, Augustus 2023
We moeten het HC-gereedschap gebruiken om te werken aan de vroege pijn die ons verhindert om vooruitgang te boeken bij het aanpakken van onze problemen en bij het verbeteren van de wereld. Volgens mij is het werken aan pijnpatronen rond isolement het belangrijkst. Daarvoor moeten we gevoelens onder ogen zien die altijd ondraaglijk voelden, en die we daarom gedurende ons hele leven uit de weg zijn gegaan. Dit is een manier om te leren om een moeilijke strijd aan te gaan en toch niet in de war te raken. Als we de samenleving willen verbeteren, zullen we op menig ingewikkeld probleem stuiten. We moeten leren hoe we ons hierbij opstellen en hoe we die problemen kunnen aanpakken.
Terwijl we helderder leren denken, moeten we ook activiteiten ondernemen in het heden. We willen graag meedoen met grote en effectieve acties, maar dat komt deels voort uit onze wanhoop. Ik denk dat we zorgvuldig een solide basis moeten leggen, om te beginnen met de mensen dicht om ons heen. Volgens mij moeten we vooral ons vroege isolement aanpakken, dat veel weerslag heeft gehad op ons vermogen tot contact maken met anderen.
WE KUNNEN MET IEDEREEN VERBONDEN ZIJN
Als we samen een goede samenleving willen opbouwen, moeten we met iedereen verbonden zijn. Dat kunnen we niet voor iemand anders doen, we moeten het samen doen. Dit betekent de grenzen van onze patronen opzoeken. Het betekent ook dat we besluiten open en vriendelijk te zijn als we ons te bang voelen om vriendelijk te zijn. En het betekent dat we besluiten om te proberen contact te maken en om vriendelijk te zijn als we ervan overtuigd zijn dat iemand ons gaat afwijzen. De meesten van ons lijken niet open te staan voor contact.
We kunnen dit soort besluiten nemen. En dan moeten we enkele ondraaglijke gevoelens, die voortkomen uit ons vroege isolement, onder ogen zien. Het betekent ook dat we deze ondraaglijke gevoelens niet alleen in sessies onder ogen zien waar we ze met aandacht kunnen ontladen. We moeten het ook doen in de wijde wereld, met mensen die HC niet begrijpen. En besluiten dat we die andere persoon niet nodig hebben om ons te counselen om zo aan ons materiaal te werken. We kunnen tegen ons materiaal ingaan alsof we daar de baas over zijn. Onze ervaring leert ons dat we dit aankunnen en dat we niet hoeven te wachten tot iemand dit begrijpt.
De maatschappij is vol onderdrukking en heeft lijnen getrokken tussen ons allen. We worden voortdurend in steeds kleinere groepen opgedeeld, met de boodschap dat het gevaarlijk en onwerkbaar is om uit te reiken naar iemand in een andere groep. Maar we moeten contact maken met elkaar, zodat we de menselijkheid in de ander kunnen zien, binnen en buiten HC. Steeds afwisselen tussen ontladen in sessies over dit vroege materiaal en dit dan in het heden uitdagen, is een effectieve manier om vooruit te komen.
Hoe succesvol we kunnen zijn bij het helpen van mensen om tegen hun patronen in te gaan hangt vooral af van onze vaardigheid om relaties met andere mensen aan te gaan. Als er geen patronen zouden zijn, zou informatie mogelijk voldoende zijn om mensen te motiveren. Maar zodra patronen in de weg gaan staan, heeft iemand meer nodig dan alleen informatie. Een van de dingen die het best werkt is als de informatie van iemand afkomstig is die laat zien dat die om andere mensen geeft. Mensen luisteren het best als ze zien dat er contact mogelijk is.
Totdat we het ontladen hebben, hebben we allemaal vergelijkbaar vroeg materiaal dat ons in de weg staat om te laten zien dat we om anderen geven en om relaties aan te gaan. Ieder van ons lijkt al heel vroeg in het leven veel pijn opgelopen te hebben. Soms reageerden mensen hun patronen op ons af, maar velen om ons heen hadden al zoveel pijn opgelopen dat ze eenvoudigweg geen aandacht aan ons konden besteden. Het werd hen niet toegestaan om te ontladen en ze konden ons niet laten ontladen. Ze wisten niet wat wij hebben geleerd over ontladen. Ze beseften ook niet dat wij vanaf ons prille begin volledig menselijk waren en dat we een menselijk brein hadden vol nieuwsgierigheid en intenties. We wilden graag contact met mensen die net zo nieuwsgierig en vol intenties waren.
WE MOESTEN AFSTAND NEMEN
Omdat dit contact voor geen van ons beschikbaar was, moest blijkbaar iedereen als kind besluiten om afstand te nemen en zich af te zonderen. Op een gegeven moment moesten we afstand nemen om intact te blijven. We hebben allemaal geprobeerd om steeds opnieuw contact te maken. Elke keer dat het niet lukte, leverde dat meer pijn op. En omdat we die pijn nooit mochten ontladen als dat gebeurde, werd die steeds groter. Dus mogelijk besloot ons jonge brein steeds: ‘Zo is het genoeg, dat ga ik nooit meer doen’. We gingen in de schaduw staan, trokken de deur achter ons dicht, sneden het touw door en lieten ons bootje wegdrijven. Ik denk dat we het bij het rechte eind hadden waren toen we dat deden. De mensen om ons heen konden er niets mee.
Maar dit besluit kostte ons veel. Jij weet hoe afgescheiden je je voelt. En dan zeg je wellicht ‘Nee, ik niet’ zoals dat kind dat zou zeggen. ‘Ikke niet!’. Maar wij weten wat waar is. En dit moest ons geheim blijven omdat we afstand namen. En niemand had in de gaten dat we vertrokken. Het eigenlijke geheim is dat het ons allemaal overkomen is. Je bent er misschien wel alleen vandoor gegaan, en je voelt je misschien erg eenzaam, maar je bent net als wij allemaal.
WE PROBEERDEN RELATIES AAN TE GAAN
Dit zou geen enkel mens moeten overkomen, maar het kon niet anders. Een deel van ons werk is om een wereld te creëren waarin dit niet meer gebeurt. Waar geen enkel kind zich hoeft af te zonderen en waar we onze jeugd kunnen besteden aan hoe we relaties leren opbouwen. We hebben geprobeerd om relaties aan te gaan, ook al hadden we ons afgezonderd, maar het was moeilijk om deze relaties nabij en warm te maken. Het was moeilijk om veel van onszelf te durven laten zien, en het was moeilijk te laten zien hoeveel we om iemand anders gaven. En als we dat deden, al was het maar een beetje, kregen we de patronen van anderen over ons heen.
Dus onze jeugd was niet de periode waarin we konden leren over hoe je op een goede manier relaties kunt aangaan. Maar het was nog erger om alleen te zijn, dus deden we wat we konden. Dus hebben we allemaal relaties waar we veel om elkaar geven, maar op een armlengte afstand. Niemand van ons wilde dit, maar het was het enig mogelijke, gezien onze patronen en de manier waarop de maatschappij omgaat met mensen die om elkaar geven.
Volgens mij kunnen we een wereld creëren waar mensen diepgaand en openlijk om ieder ander kan geven. We hebben allemaal het beste gedaan wat we op dit gebied konden. Maar geen van ons heeft volledig de kans gehad om die vroegtijdige scheiding te ontladen en op te ruimen. Ik denk dat we begrijpen hoe het zit en dat we genoeg counselhulp hebben, waardoor het nu wel mogelijk is. Maar bijna iedereen vindt het oude gevoel er alleen voor te staan moeilijk om onder ogen te zien. Ontladen van dit vroege materiaal lijkt vaak niet spontaan te gebeuren. We zijn te ontmoedigd geraakt en zitten te vast in onze manier van doen om spontaan te zijn en hiermee aan de slag te gaan.
JE KUNT BESLUITEN JE NIET AF TE ZONDEREN
Dit is iets dat ieder van ons moet besluiten om te doen. Ik kan je zeggen dat jij dit kan doen. Ik weet dat het vroeger verschrikkelijk was. Alleen al de gedachte dat een klein kind helemaal alleen op pad moet, is vreselijk. Dat is niet wat we willen. En dat is ieder van ons overkomen.
HC is voor ons aantrekkelijk genoeg geweest en heeft goed genoeg gewerkt, zodat we allemaal een beetje uit dat isolement zijn gestapt. We hebben geleerd om niet te ver van elkaar weg te rennen ook al voelen we ons verschrikkelijk. Maar laten we nu besluiten om samen terug te komen. We willen iedereen uitnodigen. We hadden er nooit alleen voor moeten staan.
Dit is misschien voor het eerst dat mensen de mogelijkheid hebben om samen terug te kunnen komen, en een wereld op te bouwen die goed is voor iedereen. Dit werk moet gedaan worden. Ik wil dat je besluit dat je dit gaat doen zodra de omstandigheden dat mogelijk maken.
Bedenk wat het kan betekenen dat mensen er niet alleen voor staan. Bedenk wat het voor jou betekent dat jij dit niet meer hoeft. Dit besluit moet jij nemen. En ik weet dat jij dat kan. Ik weet dat het je niet direct gelukkig maakt, maar je krijgt wel iets door van de macht en de vaardigheden waar je over beschikt om je eigen weg te bepalen. Het verleden is voorbij. Het verleden heeft geen macht. Jouw brein nu wel.
Als een van ons erbij was geweest toen jij kind was, had je misschien niet hoeven weg te gaan. In de omstandigheden die we nu voor onszelf gecreëerd hebben, kunnen we weigeren om ons af te zonderen. Ik ben het er niet mee eens dat we van elkaar gescheiden blijven. Ik kan het niet allemaal meteen veranderen, maar ik ben het er niet mee eens en ik blijf het er niet mee eens. En volgens mij is dat de eerste stap die ieder van ons moet zetten.
We moesten onszelf wel afzonderen vanwege de omstandigheden destijds. Die hebben we veranderd. Het is nu tijd om van gedachten te veranderen. We kunnen onze gedachten veranderen en vervolgens al het ontlaadwerk doen zodat we daar niet in de war over blijven. Ik weet dat ieder van ons dat kan doen. Ik heb met genoeg mensen gewerkt om hiervan overtuigd te zijn in de praktijk, niet alleen in theorie. Ik wil dat wij dit doen. Ik wil dat jij dit doet.
Ik wil dat je gaat vechten voor dit besluit. Ik wil dat je gaat vechten om dat deel van je brein terug te krijgen.
Present Time, oktober 2023
- - - -