Een Wonder Om In Te Geloven
In Augustus 1996 zei Patty Wipfler tegen mij het volgende over mij en mijn zoon O- die autisme heeft: "Autisme en zwakbegaafdheid zijn patronen en daar kan hij heel veel over ontladen om zodoende een helder en heel mens te worden." Ze zei me ook dat ik dat niet alleen moest doen met hem, maar dat ik een team bij elkaar moest zoeken van circa tien mensen. Deze mensen zouden met O- werken, ze hoefden niet uit het counselen te komen and ik zou ze begeleiden. Ik vond het geweldig wat ze zei, maar kon het alleen maar zien als een richting.
Ik kan jullie, niet zonder trots, vertellen dat deze "richting" inmiddels werkelijkheid is geworden. Ik heb een team georganiseerd van vijf mensen plus O-'s vader en ik en we spelen allemaal met hem op een manier die veel lijkt op het spelen van Co-Counselen. Ik heb alle vrijwilligers (bondgenoten) een inleiding gegeven in "spelen met O-." Hij heeft de leiding en wij volgen en stimuleren hem. Bij al het counsel-spelen is het belangrijk om kinderen te laten weten dat je bij hun bent, maar het is nog meer noodzakelijk voor een kind met autisme, dus ik heb het spelen aangevuld met simpele technieken om kontakt te maken en een binding aan te gaan.
Iedere vrijwilliger speelt speelt twee uur per week met O-. Als de vrijwilligers klaar zijn, geef ik ze de ruimte om daar een "sessie" over te doen en we noemen dat "feed-back." Ik speel zelf bijna elke dag twee uur met O-.
Een keer in de twee weken komt het hele team bij elkaar en bespreken we de voortgang, de nieuwe uitdagingen en vieren we de vorderingen van O-. Deze bijeenkomsten helpen de vrijwilligers om meer deel te zijn van het hele proces. We hebben een afspraak dat we O-, elkaar en onszelf niet beoordelen. We mogen fouten maken en noemen dat probeersels. Ik nodig iedereen uit van elkaar te leren.
Ik kan m'n eigen oren niet geloven. We gaan de strijd met het autisme aan, en iedereen leert onderweg heel erg veel. Honderd uren spelen per maand met O- en als ik het voor elkaar krijg, gaat dat nog meer worden! Na een maand spelen hebben we al veel bereikt. Hij maakt meer en direkter kontakt met ons. Hij praat meer en heeft allerlei vaardigheden geleerd als: aan- en uitkleden, puzzles van twintig stukjes maken, mooie lijnen tekenen, de bal tot het plafond gooien, een echt spel spelen, een dobbelsteen lezen, M - (zijn broer) nadoen, zich laten aaien. Van kleine peuter voelt hij nu haast aan als kleuter, en ik zie glimpjes van z'n intelligentie. Misschien is hij helemaal wel niet zwakbegaafd! Dit is voor mij een unieke gebeurtenis, een droom, een wonder.
Voor deze stap heb ik ondersteuning gekregen van het Option Institute uit Amerika. Zij hebben een programma voor kinderen met speciale behoeftes. Het allerbelangrijkste wat ze je daarbij vertellen is dat je in jezelf en de kinderen moet geloven. Ik ben enthousiast over de mogelijkheid om de ideeen van het Option Institute te kombineren met wat ik in Co-Counseling heb geleerd over kinderen en spelen met kinderen. Ik krijg de kans om mijn vrijwilligers echte sessies te geven en hun op een heel natuurlijke manier een introduktie te geven in de beginselen van het Herwaarderingscounselen.
A-
Nederland
Vertaald door Truus Jansen
Herdrukt van de HC-Gebiedskrant voor Amsterdam en omstreken
English translation of previous article:
A Miracle To Believe In
In August of l996, Patty Wipfler told me the following about my son, O- , who is autistic: "His autism and retardation are patterns, and he will be able to discharge lots about them in order to fully recover his humanness." She also said that I should not try to help him do this by myself but that I needed to get together a team of about ten people. These people would work with O-. They did not have to be Co-Counselors, and I would train them. I loved what she said but could conceive of it mostly as a direction.
I am quite pleased with myself to be able to tell you that meanwhile this "direction" has become a reality. I have organized a team of five people plus my husband and me, and we all play with O- in a way that looks like "special time" and playlistening.
I have given all the volunteers a class in "playing with O- ." Basically he takes the lead in the play, and we follow and encourage him. In all play with children it is important to help them know that you are there, but it is particularly essential with a child who has autism, so I have added several simple ways of play that foster contact and connection.
Each volunteer plays with O- for two hours a week. When the volunteers are finished playing I give them the space to have a "session," which we call "feedback." I myself play with O- about two hours every day as well.
Once every two weeks our whole team meets together, and we discuss the progress, look at the new challenges, and celebrate the successes. These meetings really help the volunteers to feel a part of the whole process. We have an agreement that we do not judge O-, each other, or ourselves. We can make mistakes and call them experiments. I invite everyone to learn from each other.
I can't believe my eyes. We are taking on the battle against autism, and everybody is learning a lot along the way. We spend one hundred hours a month of playing with O-, and possibly even more if I can arrange it! After one month we have already achieved a lot. He is more direct and persistent in his contact with us. He talks more and has learned new skills, such as dressing himself, putting together a twenty-piece puzzle, drawing lines, throwing the ball up to the ceiling, playing a real game, counting the dots on the dice, imitating M - (his brother), and allowing himself to be caressed. He seems older, and I see glimpses of his intelligence. Maybe he is not "retarded" at all! All this is such a unique happening, such a dream, a miracle!
I have been working with the Option Institute in the United States. They have developed a program for families who have children with special needs. They offer complete guidelines on how to play, how to create play rooms, and how to bring in volunteers. The Institute's most important message is for people to believe in themselves and their children. I am so excited to be able to combine the ideas from the Option Institute with what I have learned in Co-Counseling about young people and playing with young people. I am able to give my volunteers real sessions and thus introduce them to the basic ideas of Re-evaluation Counseling.
A-
The Netherlands
Translated by Truus Jansen
Reprinted from the newsletter of the Amsterdam, The Netherlands RC Communities